از رنج هایت بی خبر نیستم . از کفش های زنانه ات که هربار کنار مزرعه می ماند وقدم هایت را تا دل آب و گل بدرقه می کند و از روزهایی که می روی تا با زمین و باد و آفتاب یکی می شوی.
زن مهربان روستا ، من می شناسمت . آن گاه که چادرت را محکم به کمر می بندی و مومنانه به دشت رنج و زحمت ، پا می گذاری . می روی و قامتت را می شکنی و نمازهایت را در آب می خوانی و حرف می زنی با دانه های سبزی که قرار است زمین خالی را سبزه زار کنند.
بانوی شالیزارهای شمال ، از رنج ها و مهربانی هایت ، باخبرم . از دستانت که در جوانی ، پیر شده اند و از رویاهایت که سال هاست چشم به آمدن تابستان دوخته اند.
من تو را می شناسم و از زمزمه های شیرینت با لاک پشت ها و مورچه ها باخبرم .از ایمانی که هرروز با خود به دشت ها سرازیر می سازی .
من لبخند هر باره ات را به آواز قورباغه ها و جیر جیرک ها دیده ام . دیده ام که چگونه در گوش زمین ، لالایی می خوانی و می کاری . من هر بار نوازش هایت را روی سر ساقه های ترد شالی دیده ام ومی دانم که بانوی آرام شالیزارهای سبز شمالی .
وقتی پابرهنه از روی مرزها می گذری تا کمی آب بنوشی و بنشینی ؛ پینه های سرخ و متورمت را دیده ام و دستان خسته و گل آلودت را خوب می شناسم که چگونه زمینی سیاه ومتروک را سبز سبز نقاشی می کنند.
دیده ام که چگونه تا می شوی و با چشمانی تب دار ، گل را می شکافی و ساقه های بلند باورت را در زمینی برهنه ، نشاء می کنی و با دم و بازدم شالیزار ، چگونه بوی ساقه های برنج می گیری و با آواز پرنده های آسمان درهم می آمیزی .
بانوی شالیکار ، من سال هاست که می دانم بسم الله های توست که خوشه های سبز را ، زرد می کند و این همه عطر به مزرعه می پاشد.
پس ببخش اگرگاهی نمی توان خوبی هایت را به اندازه خودت ، خوب نوشت .

روماتیسم و سرطان در کمین زنان شالیکار


با آمدن بهار ، فصلی دیگر از زندگی زنان شمالی ورق می خورد . همان زنانی که کارشان در باغات مرکبات به پایان رسیده و حالا به شالیزارها می روند و آستین خود را بالا می زنند .
پس از آماده سازی شالیزارها و مهیا شدن بذرها ، حالا نوبت زنان شمالیست که با پاهایی برهنه وارد آب و گل شوند و نشاهای سبز را در زمین بکارند . کاری بس سخت و طاقت فرسا که این زنان فداکار ، رنج هرباره آن را به جان می خرند .
تازه این پایان کار نیست ! زنان شالیزار بعد از خم شدن طولانی مدت در میان گل و لای و کار سخت در مزرعه ، باید با بیماری هایشان در خانه سرکنند . بیماریهای چون آلودگی های قارچی ، دردهای مفصلی و روماتیسم .
البته فقط این بیماریها درکمین زنان شالیزار نیست بلکه سرطان نیز جزو این لیست قرار دارد. تماس مستقیم با آب های آلوده در شالیزارها که با کودهای شیمیایی آماده شده اند ، زنان شمالی را سخت تهدید می کند .
از دیگر مشکلات زنان شالیکار ، پیری زودرس است . زنانی که با کار درمزرعه سعی می کنند کمی از مشکلات زندگی شان را بکاهند اغلب از اقشار ضعیف جامعه می باشند که توان هزینه نمودن برای درمان بیماریهای خود را ندارند و در نتیجه با پیری زودرس مواجه می شوند.


نشا 75 درصد از شالیزارهای شمال توسط زنان

کارشناس مسول برنج جهاد کشاورزی مازندران در گفتگو با خبرنگار ما می گوید: از 208 هزار بهربردار شالیزار در مازندران ، 12هزار نفر را زنان تشکیل می دهند که این رقم تنها مالکیت 6 درصدی آنان را نشان می دهد و سایر زنان به عنوان کارگر در شالیزارها به تولید مشغولند .
ابراهیم قربان نژاد با بیان اینکه در سالهای گذشته 60 درصد کار شالیزارها بر عهده زنان بوده است ، می افزاید: هم اکنون زنان شمالی بیش از 75 درصد نیروی کار شالیزارها را تشکیل می دهند .
وی به اختلاف 10هزار تومانی دستمزد زنان با مردان اشاره می کند و یاداور می شود : دستمزد پایین تر ، دقت کاری بالاتر ، سرعت عمل بیشتر و کمک به اقتصاد خانواده از دلایل رغبت مالکین به نیروی کار زنانه می باشد.
کارشناس مسول برنج جهاد کشاورزی مازندران اضافه می کند: بیماریهایی چون تب شالیزار بعلت تماس مداوم با آب ، خطر تماس با سموم کشاورزی بعلت تماس با آب و خاک آلوده ، آفتاب سوختگی ، دردهای مفصلی و کمردرد ، بیماریهای قارچی و پیری زودرس زنان شالیکار را تهدید می کند .
قربان نژاد با بیان اینکه باید اشتغال زنان در روستاها عوض شود ، می گوید: برای کاهش هزینه های تولید باید به کشت مکانیزه روی بیاوریم و از زنان در تولید محصولات دیگر که آسیب کمتری به این قشر وارد می کنند ، استفاده کنیم .
وی با اشاره به اینکه 45 درصد هزینه تولید برنج مربوط به نیروی کار است ، می افزاید : رفتن به سمت مکانیزاسیون هزینه های تولید را کاهش داده و کشاورز ، بهره بیشتری از تلاش خود می برد .

ضرورت تغییر نوع اشتغال زنان شالیکار


کشاورزی از کارهای سخت و پرمشقت است و دراین میان شالیکاری نیز از سختی زیادتری برخوردار می باشد و آسیب های جسمی اش نیز به مراتب بیشتر است .
با روی آوردن به کشت مکانیزه می توان زنان شاغل در شالیزارها را بسمت اشتغال های پایدار ، آسان تر و با آسیب کمتر جسمی سوق داد.
زنان روستا باید به پرورش قارچ ، گل ، حیوانات بومی ، تولید گیاهان دارویی و صنایع دستی و ... روی آورند تا ضمن کمک به اقتصاد خانواده ، آسیب جسمی کمتری ببیند و دچار پیری زودرس نشوند.
در این عصر صنعتی تغییراشتغال زنان روستا امری ضروریست که باید مدیران کشاورزی با فراهم نمودن شرایط اشتغال در بخشهای دیگر ، درآمد پایدار در روستاها را فراهم تا زنان تلاشگر این سرزمین سبز با سلامت و نشاط بیشتری درزمینه های دیگرتولید همت گمارند.

/ف250